Op dit moment ben ik af en toe aan het lezen in het boek ‘Opvoeding en onderwijs tussen geduld en ongeduld’ van Joop Berding. Vele eigen voorbeelden komen voor mijn geest tijdens het lezen van dit boek. Het gaf me de volgende inspiratie tijdens het nadenken over deze voorbeelden. Het eerste couplet start met een feedbackmoment uit mijn LIO stage toen ik de PABO deed:
De feedback was duidelijk,
het gaat mij niet om de snelheid,
juist in de samenwerking met het kind,
geef ik de hele dag rust, aandacht en tijd.
Alle emoties mogen er zijn,
soms blijdschap, soms pijn.
Mijn vrijheid eindigt, waar de vrijheid van de ander begint,
Jouw mening hoeft niet te zijn wat de ander ervan vindt.
En zo leer je van jezelf te houden,
zodat je ook van anderen houden kan.
En ja, soms is het geduld op,
plak ook ik ze liever achter het behang…
…en zij mij, want samen leven,
is soms nemen en soms geven.
‘De Waarheid’ is soms schone schijn,
wat ik rechtvaardig vind, kan voor de ander onrechtvaardig zijn.
En dat kost tijd, tijd en tijd,
De eigen irritatiemeter is vaak snel, te vol gevuld.
Samen leven met elkaar,
vraagt altijd om veel geduld.
Is dát leren niet veel belangrijker,
dan taal, rekenen en cito-toetsen?
Is het niet veel fijner een blij kind te zijn,
dan jezelf later als beschadigde volwassene weer op te poesten?
Daarom pleit ik nu hier,
voor een nieuw curriculum voor iedereen,
vooral te sturen op vertrouwen, met een paar begrippen.
Zoals: aandacht, tijd, liefde, veel geduld,
Goed willen zorgen voor jezelf, en alle mensen om je heen.