Dit gedicht heb ik geschreven in een periode dat ik nadacht over mijn leven (mijn einde). Ik mis al zoveel mensen om me heen, zoals mijn vrienden Pim en Keith. Soms denk ik zelf niet oud te worden, en angstig ben ik daar niet door. Eerder rustig. Ik heb gelukkig veel mooie herinneringen. Ik ben verbonden met ontzettend veel andere mensen. Ik heb al veel liefde mogen geven en ontvangen. Ik heb veel mooie dingen gedaan die ik nooit had willen missen, zoals Kristel en m’n jongens. Als ik ga, als het moet, dan ga ik tevreden, ik hoop alleen wel dat ik nog wat langer in gezondheid mag genieten van het leven! ♥
Daar is hij dan,
mijn laatste daad.
mijn begrafenis,
en iedereen staat,
om mijn kist.
Huilende gezichten,
troostende woorden,
Op dit moment,
speelt Epica de akkoorden.
Ik word gemist.
Prachtige verhalen volgen,
het lijkt wel of ik niets fout kon doen.
Wat een belevenissen,
wat een rijk leven, nu en toen.
Ik voel me bemind.
Langzaam vertrekt mijn kist naar achteren.
Op het veld staat een mooie steen.
Waarom toch, nu al?
Ik kijk om me heen,
en voel me net als een jong kind.
De warme harten,
Al die mensen om me heen.
Nu weet ik het zeker:
Ik was nooit ‘echt’ alleen.
Nu volgt mijn laatste reis.
Mijn emoties neem ik mee.
Op naar het grote niets.
‘Rust zacht’, zeggen ze,
Ik heb echt genoten.
Ik ga tevree!