Het volgende gedicht heb ik geschreven tijdens mijn lang herstellende longontsteking in, waarbij ik van januari tot en met maart 2018 veel op bed heb (moeten) liggen en zo verplicht tot rust moest komen, om weer beter te worden. De drukte in mijn hoofd was soms overweldigend, samen met mijn tinnitus echt een feest :-). Na het lezen van ‘Mogen zijn wie je bent, dat is geluk” van Ingrid Verkuil vielen er een heleboel kwartjes bij me. Hooggevoeligheid, ADD, snel overprikkeld, snel leeglopen bij anderen, maar juist wel de verbinding met anderen nodig hebben, het hoort allemaal bij mijn unieke Arthur zijn. In april hoorde ik dat ik niet terug mocht komen in mijn toffe groepje 1-2. Nog steeds voelt het niet eerlijk en ben ik daar verdrietig van. Trots ben ik op mezelf dat ik daarna 2 jaar als ZZP-er aan het werk ben geweest en mezelf weer gezond voel, door telkens kleine stappen vooruit te gaan (en soms een paar stappen terug ;-)). Sinds augustus 2020 ben ik zelfs weer vast in dienst. Nu bij Smallsteps als pedagogisch medewerker in de kinderopvang ♥.
Op bed,
mijn lichaam ziek.
Op bed,
ik ben weer eens uniek.
Wat is dat toch voor lawaai?
Wat zit er in mijn hoofd?
Mijn kamer is toch stil?
Met al die pillen is mijn lichaam toch verdoofd?
En toch altijd weer die ruis,
die storm, als ik mijn ogen sluit.
Die razende wind, die krachtige orkaan,
ik Moet snel weer mijn bedje uit!
Noem het hooggevoelig, noem het ADD,
noem het prikkels, of impulsief gedrag,
geef het beestje maar een label,
het gevoel dat je ziek bent, elke dag.
Maar dat is niet wat ik wil,
wat je aandacht geeft groeit en bloeit!
Twee maanden doodziek, toch gewerkt,
ik had wel dood kunnen zijn,
alsof dat mijn werkgever boeit.
Weer op zoek naar een nieuwe baan,
maar nu ga ik het zelf in handen nemen,
om zo, als mezelf,
mijn plekje in de wereld te ‘claimen’..
Samen met jou! ♥