Het verhaal hieronder gebeurde gisteren tijdens het eten van ons toetje. Vandaag zat ik buiten te lezen en bedacht me hoe ik zo’n verhaal zelf kan inspreken, met leesbare dialogen. ‘Apostrof’ inspreken kan wel, maar wordt vaak niet goed verstaan door de inspreekfunctie. Daarom heb ik voor aanhalingstekens gekozen. Daarna had ik weer ruzie met WordPress, want gewoon een verhaal intypen, zoals je een boek leest (Eerste alinea niet inspringen, daarna elke <enter> wel een pixel of 30.) Maar met de juist <div> codes is het me toch weer gelukt. Nog een paar puntjes op de ‘i’ en klaar is het mega lange verhaal. 😁
“Yoghurt bij de kwark?” zegt Karin. “Dat is toch niet normaal? Je bent ook niets veranderd hè. Toen we elkaar net leerden kennen, deed je hopjesvla met yoghurt bij elkaar. Bah, wat vonden ik en mijn moeder dat vies.”
“Ha ha, ja dat weet ik nog wel. Maar dit is toch iets heel anders? Kwark en yoghurt kunnen toch heel goed samen?”
“Echt niet.“
“Nou, ik vind van wel. Eet smakelijk“ Ik giet een flinke scheut yoghurt over mijn kwark.
Eerder deze week heeft Karin heerlijke stoofpeertjes gemaakt. En de laatste die nog over waren zitten nu onder in mijn bakje met de kwark en de yoghurt. Ik roer het geheel door elkaar en neem een hap. Ik vind het toch een beetje zuur. “Er moet nog een beetje vanille vla bij.” Ik pak de vanillevla en haal de dop eraf.
“Nee joh, ga je nu ook al vanille vla in bakje doen? Gatver!” Met een vies gezicht kijkt Karin me aan.
“Ha ha, heerlijk toch?” Ik doe het pak vanillevla boven mijn bakje en wil gaan schenken. Terwijl ik naar Karin kijk, zie ik in mijn ooghoeken in de opening van het pak vanillevla een vliesje. Ik kijk er snel naar, me afvragend waarom daar een soort dop in de dop zit? Ineens besef ik me dat het geen dop is, maar een groen vliesje. Net op tijd stop ik met schenken en trek ik mijn arm terug. De eerste vanillevla, waarin ik allemaal groene stippen zie, zit al tegen de rand van de pak-opening. Gelukkig is er nog geen enkele druppel in mijn bakje gevallen. “Getver, wat is dat nou?”
“Jasses, zie je wel dat het vies is om vanillevla in je bakje te doen?” Karin schatert het uit.
“Ik was echt net op tijd. Dat had ik zooooo niet leuk gevonden vanwege die heerlijke stoofpeertjes.” Ik sta op en gooi het pak vanillevla in de prullenbak. ”Gelukkig hebben we nog een nieuw pak.“ Ik loop naar de keuken en haal een nieuw pak uit de koelkast. Ik schud het pak even goed door elkaar, haal de dop eraf, en kijk eerst even heel goed of dit pak wel oké is.
“Papa, tot wanneer is dat pak houdbaar?“
Ik kijk naar de datum, en zeg tegen mijn zoon: “Oh die is nog wel anderhalve week houdbaar.”
Ik giet de vanillevla in mijn bakje. Roer alles goed door elkaar. En op de een of andere manier weet ik, ondanks de groene schimmel nachtmerrie van net, toch te genieten van de heerlijke stoofperen met kwark, yoghurt en vanillevla. 😁