Dit gedicht is geschreven op 21-11-2013, Ik was toen druk bezig met de PABO en met mijn Rabobankwerk en ik verbaasde me telkens weer over het feit dat mensen met ‘professioneel gedrag’ bedoelen dat je in en op je werk iemand anders moet zijn, dan dat je werkelijk bent. Als kind al vond ik dat belachelijk en nog steeds vind ik dat. Je kan alleen maar werken en leven als jezelf. Anders ben je nep en sterf je nep. En ja, natuurlijk mag je soms acteren, spelen, dansen en zingen. Natuurlijk zorg je voor veiligheid, zorg je voor een fijn werkklimaat, met elkaar. Natuurlijk doe ik niet precies hetzelfde op mijn werk als thuis, maar ik bén wel mezelf. Gewoon Arthur. Niet ineens ‘Citrix’, ‘Microsoft’ of ‘rekenen’ die binnen komt lopen.
Hoe kan het dat mensen,
werk en privé,
gescheiden kunnen houden,
gescheiden willen houden?
Ik begrijp het niet. Is iedereen dan schizofreen,
behalve ik?
Je bent overdag toch niet een ander,
dan anders?
Waarom doen mensen alsof internet privacy is? Denken ze echt dat daar privé kan zijn?
Waarom tijdens het werk dan wel Facebooken en Twitteren?
Dat klopt dan toch niet?
Een kind, een ouder,
in een winkel, oei da’s privé.
Zeggen ze dan ook geen gedag?
Doen ze dan alsof ze meer zijn?
Of minder?
Ik begrijp het niet.
Het verscheurt me soms.
Waarom voel ik me anders,
terwijl de rest van de wereld zo raar doet?
Dit is internet.
Dit wordt gelezen. Altijd!
Wees gewoon jezelf!
Je bent er maar zo kort. Waarom dan anders zijn dan je bent? Daar zijn er al zoveel van…